ZBUNKROWANI #1

Przerzucam puste kartki kalendarza. Nie ma na nich żadnych zapisanych planów. Przyszłość pierwszy raz w moim życiu jest nieplanowalna. Sytuacja zmienia się dynamicznie. Mogę jedynie postanowić sobie co zjem na obiad, którą otworzę książkę, czyj numer wykręcę, o której godzinie wstanę następnego dnia. Hej! Czy to nie właśnie to, do czego namawiają nas lifestajlowe poradniki? No wiecie, żeby żyć chwilą, zatrzymać się i złapać oddech? No i przede wszystkim poznać bardziej siebie? Szukać szczęścia w prostocie i nie wypatrywać aprobaty w oczach innych?

Jest jeszcze wiara w Boga. Dzięki tej przedziwnej sytuacji widoczna staje się nauka o Stwórcy, który może wszystko, a zatem być z wiernymi, nawet jeśli nie pójdą na niedzielną Mszę Świętą. Który uczy ich miłości poprzez poczucie odpowiedzialności za najsłabszych i najbardziej podatnych na chorobę. Który jednoczy wyznawców, pomimo izolacji. Ach! Ileż w głowie rzeczy, myśli, znaczeń do przewartościowania!

Do czego porównamy tę pandemię? Oswójmy ją, stwórzmy obraz. Może jest jak wielki duch, niewidoczny potwór karmiący się ludzkim strachem oraz ignorancją. Zaczęło się od tej drugiej. Ktoś zbagatelizował sprawę, nie zamierzał nic absolutnie zmieniać. Ktoś inny bardzo się przestraszył i szeroko podzielił się swoją obawą. Bardzo to ludzkie. Takie nasze. Zaczęto oblegać supermarkety i siać apokaliptyczne wizje. Trzeba przyznać, że potwór wybrał sobie dwa, bardzo podatne grunty, bardzo żyzne i obecne w ludzkim życiu.

Ignorancja i panika. Strach i obojętność. Rozrośnięte ego i zupełnie niskie poczucie własnej wartości. „Bo co ja mogę zmienić?”, „Co znaczy moje życie? Nie ważne, mogę się zarazić”. Albo: „JA, JA, JA, JA. JA muszę mieć najwięcej papieru toaletowego, jedzenia, maseczek”. „Ja nie mogę porzucić luksusu jakiego znam, JA się boję, niech inni radzą sobie sami, JA nie chcę zmieniać przyzwyczajeń, JA musze wyjść z domu”. Tak to przecież wygląda, prawda? W jednej zarazie połączone dwie skrajności. Dwie inne składowe choroby o wielu twarzach.

A co z lekarstwem? Szczepionki nie ma. Antidotum powstaje. Ale mamy różne środki. Zainteresowanie, dodawanie otuchy
i nadzieja. Łączność i stosowanie się do zaleceń lekarzy. Mimo wszystko myślenie długodystansowe: jeśli teraz pozwolę się zbunkrować, nie wyjdę ze znajomymi na pizze, zrezygnuję ze Mszy Świętej w kościele, poddam się zarządzeniom, ale nie stracę czasu, nie przestanę się modlić, ani kontaktować z bliskimi, będę światłem dla zagubionych to potwór zacznie głodować… A wtedy zaczną się zmiany. Powrót, byle nie nawrót!

Jestem Everymanem. Odcięto mnie od mojej codzienności, od aktywności, które znam i które kontrolowałam. Czuję się niczym kierowca, co stracił właśnie panowanie nad kierownicą i kręci się i już nic nie może zrobić. Auto porusza się jak chce, a ja czekam. W końcu będzie BUM, zatrzymanie, przebudzenie, c i s z a.

Opamiętanie i nowa szansa, na zmianę. Ale żeby udało się cokolwiek zmienić na lepsze, potrzeba TERAZ. Autorefleksji, docenienia tego, co było dobre do tej pory, zgody, że nie kontroluję wszystkiego, ani tym bardziej wszystkich, zhierarchizowanie wartości.

Wykorzystaj „Dziś”.

Ma Ryś.