Poranione Dłonie w wyschniętym kokonie

 



Podobno człowiek to w 70 procentach woda

I dziś 100 procent z tych 70 dochodzi do wrzenia

To stan kiedy szum się intensyfikuje,

A czajnikowy wihajster z tyłu trzyma w napięciu

Przeskoczy zaraz w górę

Już za chwilę!

 

Świat coraz mocniej się dzieli, a wraz z podziałami ubywa wody

Część kropelkuje, a część przelewa się na czyjąś korzyść

Część się zapada, część wysycha

Niektóre informacje są jak kubeł zimnej wody – zawodzące, topiące          

Niektóre jak morsowanie – uzdrawiające, orzeźwiające

Weryfikujące, uwalniające…

Niektóre toksyczne, klejące, jak śnieg zakrywające

 

Ile zostało w środku?

Wysychające źródełko?

Mrożonka maleńka?

Pękająca tama?

Czy krwisty zalew?

Staw zamrożony?



 

Bezsilność znieczulana na różne sposoby woła:

„Jeszcze po kropelce, jeszcze po kropelce”

„Póki woda we frajerce” chciałoby się dodać.

To już nie przelewki, ale nie dam kropnąć mojej Nadziei!

 

PSTRYK! Czy to już? Czy się zagotowało? Wihajster przeskoczył?

Wolności chce moje ciało i dusza obleczona w wyschłą skorupę:

Lęku, oczekiwań, konwenansów, dopasowania, udawania

 

Gdzie jestem? Gdzie Prawda moja? Gdzie Oaza i Ostoja?

Skorupa pękła, dziurami jest upstrzona

Największa, po serca mojego stronie

 

Ktoś wkłada w nią poranione dłonie

Wyciąga je w moją stronę

A z dłoni prześwitu w więzienny kokon mój wysuszony

Wlewa się Woda

Woda Życia!

 

Świt już blisko, stęchłe odzienie zrzucę

Nic pod spodem, gołe ciało

Świeże, niczym nieskażone

Jakby nowonarodzone

I poskładam roztrzaskaną duszę



Czy to już?

Kap Kap Kap

Kropla po policzku spływa

Wyznacza szlak swój, przyśpiesza, dociera do korzeni

Zaczyna się…

(Chyba)

 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZBUNKROWANI #3

Obraz
Sąsiadka z bloku naprzeciwko znów wywiesiła pranie. Niesamowite, że każdego dnia widzę nową zawartość sznurka: schnące ciuszki, pościel, jakiś dywanik. Albo wydaje mi się, że to ciągle nowe rzeczy. Niezmordowanie pierze i dogląda balkonowego dobytku. Na jej szczęście pogoda raczej dopisuje: właściwe codziennie świeci słońce i wieje  wiatr. Trochę niżej, w osiedlowym ogródku pracuje starszy pan. Kolejny już dzień grabi liście, gromadząc je w jedno miejsce. Kto wie, może jeszcze coś przycina, może przesadza, albo nawet podlewa. Tego nie wiem. Mój „spacer” przez okno, tak zwany obchód, trwa kilka chwil. Zresztą kto lubi być obserwowany nie wiedząc, że jest obserwowany? Może i mnie zagląda ktoś do mieszkania? Mam nadzieję, że chociaż   się wtedy dobrze bawi. W pobliżu kręci się wiele innych osób. Prawdopodobnie nie wiedzą o moim istnieniu, chociaż stały się moją codziennością. Starsza Pani, która wychodzi na spacer z psiakiem popalając papierosa. Młody chłopak z bujnym włosem,
Czytaj więcej

ZBUNKROWANI #5 Miód Wieloświatowy

Obraz
Ryszard Kapuściński w książce pod tytułem „Autoportret reportera” wyznał, że starał się ćwiczyć swoje palce i umysł w sztuce pisania każdego dnia, chociaż sztuka to niełatwa i czasem przytłaczająca. Niestety nie da się powiedzieć tego samego na temat mój i mojego bloga. Plany były nader obiecujące i na miarę moich możliwości, warunki natomiast dogodne. Tuż przed dniami świątecznymi zmieniłam lokalizację mojej kwarantanny, mojego zbunkrowania. Udałam się na południe, w rodzinne strony, do domu minimalizującego nieco zmartwienia ekonomiczne oraz przestrzenne. Krajobraz przyczynił się do przeżyć dawno już nieobecnych w takiej ilości. I choć starałam trzymać się w ryzach zanotowanych planów, to jednak udawałam się w dalekie podróże na długo za długo, co nie uległo zmianie do dzisiaj. Słuch mój uwrażliwił się na szeleszczące kartki, na szum gotującej się w (chciałoby się napisać imbryku) czajniku wody, a także na nawoływania zgłodniałej wyobraźni. Wzrok zaś wkupił się niesłychanie w
Czytaj więcej

nieuSTANnie na walizkach

Obraz
Wydawało mi się, że jestem za gruba, bo przecież chudsze są. Wydawało mi się, że moja twarz nie może być uznana za piękną. Nie mieszczę się przecież w wyznaczonych kanonach. Jest tyle piękniejszych twarzy. Myślałam też, że jestem głupia, ponieważ nie rozumiem niektórych politycznych niuansów, zagrywek, albo nie posiadam zbytniej śmiałości, żeby wypowiedzieć swoje zdanie w każdym momencie. Dręczyły mnie wizje, że nie potrafię kochać, gdyż znów nie spełniłam czyichś wymagań, znów zostałam odrzucona. Uzależniałam swoje szczęście (i wciąż uzależniam) od innych. Ale zbyt często od niewłaściwych osób. Do czytania posłuchaj: https://www.youtube.com/watch?v=MPg0V7M1J9g Ktoś powiedział mi ostatnio, że jest szczerze przekonany, że mam wszystko, żeby być szczęśliwą. Te słowa wracają do mnie jak bumerang. Z taką twarzą, niewyrzeźbionym brzuchem? Z ciągle asystującą lawiną lęków? Z tak niskim intelektem? Hola, hola! Przesadzam, co? To też często sobie wmawiam. „Problemy, z
Czytaj więcej