Poranione Dłonie w wyschniętym kokonie

 



Podobno człowiek to w 70 procentach woda

I dziś 100 procent z tych 70 dochodzi do wrzenia

To stan kiedy szum się intensyfikuje,

A czajnikowy wihajster z tyłu trzyma w napięciu

Przeskoczy zaraz w górę

Już za chwilę!

 

Świat coraz mocniej się dzieli, a wraz z podziałami ubywa wody

Część kropelkuje, a część przelewa się na czyjąś korzyść

Część się zapada, część wysycha

Niektóre informacje są jak kubeł zimnej wody – zawodzące, topiące          

Niektóre jak morsowanie – uzdrawiające, orzeźwiające

Weryfikujące, uwalniające…

Niektóre toksyczne, klejące, jak śnieg zakrywające

 

Ile zostało w środku?

Wysychające źródełko?

Mrożonka maleńka?

Pękająca tama?

Czy krwisty zalew?

Staw zamrożony?



 

Bezsilność znieczulana na różne sposoby woła:

„Jeszcze po kropelce, jeszcze po kropelce”

„Póki woda we frajerce” chciałoby się dodać.

To już nie przelewki, ale nie dam kropnąć mojej Nadziei!

 

PSTRYK! Czy to już? Czy się zagotowało? Wihajster przeskoczył?

Wolności chce moje ciało i dusza obleczona w wyschłą skorupę:

Lęku, oczekiwań, konwenansów, dopasowania, udawania

 

Gdzie jestem? Gdzie Prawda moja? Gdzie Oaza i Ostoja?

Skorupa pękła, dziurami jest upstrzona

Największa, po serca mojego stronie

 

Ktoś wkłada w nią poranione dłonie

Wyciąga je w moją stronę

A z dłoni prześwitu w więzienny kokon mój wysuszony

Wlewa się Woda

Woda Życia!

 

Świt już blisko, stęchłe odzienie zrzucę

Nic pod spodem, gołe ciało

Świeże, niczym nieskażone

Jakby nowonarodzone

I poskładam roztrzaskaną duszę



Czy to już?

Kap Kap Kap

Kropla po policzku spływa

Wyznacza szlak swój, przyśpiesza, dociera do korzeni

Zaczyna się…

(Chyba)

 


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZBUNKROWANI #1

Obraz
Przerzucam puste kartki kalendarza. Nie ma na nich żadnych zapisanych planów. Przyszłość pierwszy raz w moim życiu jest nieplanowalna. Sytuacja zmienia się dynamicznie. Mogę jedynie postanowić sobie co zjem na obiad, którą otworzę książkę, czyj numer wykręcę, o której godzinie wstanę następnego dnia. Hej! Czy to nie właśnie to, do czego namawiają nas lifestajlowe poradniki? No wiecie, żeby żyć chwilą, zatrzymać się i złapać oddech? No i przede wszystkim poznać bardziej siebie? Szukać szczęścia w prostocie i nie wypatrywać aprobaty w oczach innych? Jest jeszcze wiara w Boga. Dzięki tej przedziwnej sytuacji widoczna staje się nauka o Stwórcy, który może wszystko, a zatem być z wiernymi, nawet jeśli nie pójdą na niedzielną Mszę Świętą. Który uczy ich miłości poprzez poczucie odpowiedzialności za najsłabszych i najbardziej podatnych na chorobę. Który jednoczy wyznawców, pomimo izolacji. Ach! Ileż w głowie rzeczy, myśli, znaczeń do przewartościowania! Do czego porównamy tę pan
Czytaj więcej

Pisanie na zawołanie?

Obraz
  Nie mam pewności czy w ogóle można całkowicie uchwycić pełnowymiarową definicję wdzięczności. W głowie mojej, równolegle do prób poukładania ważniejszych odkryć i zhierarchizowania przewodniczących wartości, wiruje nieskończenie wiele myśli, modyfikacji myśli, a nawet modyfikacje modyfikacji tychże myśli… Powyższy stan rzeczy sprawia mi często niemało kłopotów, jednak przysparza też wiele radości i zwyczajnie urozmaica moją codzienność. Wybór wdzięczności jako przewodniczki po moim blogu nie był więc przypadkowy. Nie był też przemyślany z każdej strony i pod każdym kątem. Taki mały paradoks wystąpił i wciąż pojawia się na deskach sztuki mojego życia. Pięknie to brzmi, ale często trudno jest być wdzięczną za walczące ze sobą skrajności, za wirujące myśli, za wrażliwość cierpiącą na nieuleczalne ADHD. Trudno jest godzić głęboko poróżnione rzeczywistości, niejednoznaczne opinie, cząstki wielobarwnych zdań. Trudno łączyć wewnętrznego introwertyka i ekstrawertyka, troskę o siebie i inny
Czytaj więcej

ZBUNKROWANI #5 Miód Wieloświatowy

Obraz
Ryszard Kapuściński w książce pod tytułem „Autoportret reportera” wyznał, że starał się ćwiczyć swoje palce i umysł w sztuce pisania każdego dnia, chociaż sztuka to niełatwa i czasem przytłaczająca. Niestety nie da się powiedzieć tego samego na temat mój i mojego bloga. Plany były nader obiecujące i na miarę moich możliwości, warunki natomiast dogodne. Tuż przed dniami świątecznymi zmieniłam lokalizację mojej kwarantanny, mojego zbunkrowania. Udałam się na południe, w rodzinne strony, do domu minimalizującego nieco zmartwienia ekonomiczne oraz przestrzenne. Krajobraz przyczynił się do przeżyć dawno już nieobecnych w takiej ilości. I choć starałam trzymać się w ryzach zanotowanych planów, to jednak udawałam się w dalekie podróże na długo za długo, co nie uległo zmianie do dzisiaj. Słuch mój uwrażliwił się na szeleszczące kartki, na szum gotującej się w (chciałoby się napisać imbryku) czajniku wody, a także na nawoływania zgłodniałej wyobraźni. Wzrok zaś wkupił się niesłychanie w
Czytaj więcej