Proste kochanie




Początkowo miejsce to może napawać lękiem, jakimś dziwnym niepokojem. Czy będę wiedziała co powiedzieć? Czy nie zrobię czegoś głupiego? Czy będę w stanie tam być i nie oceniać?

Dziś weszłam do budynku Domu Pomocy Społecznej w otoczeniu kilku cudownych osób z grupy „Skrzydła”. Nieporadnie rozkładaliśmy keyboard, szukaliśmy odpowiednich czytań, dzieliliśmy obowiązkami. Kiedy okazało się, że muszę zaśpiewać psalm, nagle wszystkie ładne melodie postanowiły ulotnić się z moje głowy niczym wiedza potrzebna podczas sesji. Pieśni kościelne, takie, by każdy mógł nam wtórować, okazały się być w tonacji niemal dorównującej Adamowi Lopezowi (rekordziście „piskliwości”). Delikatnie nas to przerosło, ale to dobrze. Dla Boga warto wychodzić poza swoje możliwości, prawda? I tego się trzymajmy.

Wszystkie niedoskonałości wywoływały uśmiech na naszych twarzach i paradoksalnie jeszcze większe poczucie Miłości do nieznajomych, starszych ludzi i do własnej ułomności.

Wyobrażam sobie Boga, który patrzy na nas, jest obok i całym sobą uśmiecha się. Który nie ma jakichś specjalnych warunków, żeby kochać. Któremu podoba się bezpośredniość podopiecznych, keyboard bez odpowiedniego wejścia na wtyczkę, strachliwość wolontariuszy. Który cieszy się, bo babcie i dziadziowie się cieszą, słuchają z upodobaniem i może już po pierwszej wizycie traktują nas jak wnuki przychodzące tak po prostu.

Obserwując sytuację stwierdzam, że niektóre rzeczy w życiu nigdy się nie zmieniają. Siwe włosy, skrzywiona postawa, pomarszczona skóra też potrzebują kochania. Mieszkańcy, z pewnością mocno doświadczeni, przyzwyczajeni do codzienności w DPS-ie wzięli sprawę w swoje ręce:

- „Kocham cię”.
-„Ja też cię kocham”

***
-„Boję się”
-„Nie bój się i daj tę łapę”

***
-„Modliłam się za księdza”
-„Dziękuję”

***
Albo zwykłe „Chodź”, by kimś się zająć, przywieźć osobę na wózku. Prosta Miłość, którą okazuje się i dostrzega, gdy już nie można kupować prezentów, przygotowywać śniadań do łóżka, pójść razem do kina. Taka która jest, gdy niczego już więcej nie ma.

Może i czasem jesteśmy wilkami w owczej skórze, trochę diabełkami, które uległy pokusie, ale momenty wspólnej pomocy, takie jak dzisiaj, zmieniają nas w ciche anioły, narzędzia Boga, który nie chce by ktoś czuł się sam, nieważny i zapomniany. Te skrzydła gdzieś tam są! 

Ma Ryś.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

ZBUNKROWANI #1

Obraz
Przerzucam puste kartki kalendarza. Nie ma na nich żadnych zapisanych planów. Przyszłość pierwszy raz w moim życiu jest nieplanowalna. Sytuacja zmienia się dynamicznie. Mogę jedynie postanowić sobie co zjem na obiad, którą otworzę książkę, czyj numer wykręcę, o której godzinie wstanę następnego dnia. Hej! Czy to nie właśnie to, do czego namawiają nas lifestajlowe poradniki? No wiecie, żeby żyć chwilą, zatrzymać się i złapać oddech? No i przede wszystkim poznać bardziej siebie? Szukać szczęścia w prostocie i nie wypatrywać aprobaty w oczach innych? Jest jeszcze wiara w Boga. Dzięki tej przedziwnej sytuacji widoczna staje się nauka o Stwórcy, który może wszystko, a zatem być z wiernymi, nawet jeśli nie pójdą na niedzielną Mszę Świętą. Który uczy ich miłości poprzez poczucie odpowiedzialności za najsłabszych i najbardziej podatnych na chorobę. Który jednoczy wyznawców, pomimo izolacji. Ach! Ileż w głowie rzeczy, myśli, znaczeń do przewartościowania! Do czego porównamy tę pan
Czytaj więcej

Pisanie na zawołanie?

Obraz
  Nie mam pewności czy w ogóle można całkowicie uchwycić pełnowymiarową definicję wdzięczności. W głowie mojej, równolegle do prób poukładania ważniejszych odkryć i zhierarchizowania przewodniczących wartości, wiruje nieskończenie wiele myśli, modyfikacji myśli, a nawet modyfikacje modyfikacji tychże myśli… Powyższy stan rzeczy sprawia mi często niemało kłopotów, jednak przysparza też wiele radości i zwyczajnie urozmaica moją codzienność. Wybór wdzięczności jako przewodniczki po moim blogu nie był więc przypadkowy. Nie był też przemyślany z każdej strony i pod każdym kątem. Taki mały paradoks wystąpił i wciąż pojawia się na deskach sztuki mojego życia. Pięknie to brzmi, ale często trudno jest być wdzięczną za walczące ze sobą skrajności, za wirujące myśli, za wrażliwość cierpiącą na nieuleczalne ADHD. Trudno jest godzić głęboko poróżnione rzeczywistości, niejednoznaczne opinie, cząstki wielobarwnych zdań. Trudno łączyć wewnętrznego introwertyka i ekstrawertyka, troskę o siebie i inny
Czytaj więcej

ZBUNKROWANI #5 Miód Wieloświatowy

Obraz
Ryszard Kapuściński w książce pod tytułem „Autoportret reportera” wyznał, że starał się ćwiczyć swoje palce i umysł w sztuce pisania każdego dnia, chociaż sztuka to niełatwa i czasem przytłaczająca. Niestety nie da się powiedzieć tego samego na temat mój i mojego bloga. Plany były nader obiecujące i na miarę moich możliwości, warunki natomiast dogodne. Tuż przed dniami świątecznymi zmieniłam lokalizację mojej kwarantanny, mojego zbunkrowania. Udałam się na południe, w rodzinne strony, do domu minimalizującego nieco zmartwienia ekonomiczne oraz przestrzenne. Krajobraz przyczynił się do przeżyć dawno już nieobecnych w takiej ilości. I choć starałam trzymać się w ryzach zanotowanych planów, to jednak udawałam się w dalekie podróże na długo za długo, co nie uległo zmianie do dzisiaj. Słuch mój uwrażliwił się na szeleszczące kartki, na szum gotującej się w (chciałoby się napisać imbryku) czajniku wody, a także na nawoływania zgłodniałej wyobraźni. Wzrok zaś wkupił się niesłychanie w
Czytaj więcej